Myślę, że sztuka wybrała mnie lata przed tym, jak ja wybrałam sztukę. Wiedziałam, że jestem malarką, odkąd pamiętam. I bałam się tego. Uciekałam przed tym. Odmawiałam zaakceptowania tego. Jednak nigdy nie byłam w stanie całkowicie pochować moich artystycznych wizji. Moja wrażliwość na sztukę i na ogromną moc, jaką ona posiada, sprawiła, że podjęłam ryzyko. Dziś maluję głównie sztukę abstrakcyjną, ponieważ to właśnie ten rodzaj fascynuje mnie najbardziej. Maluję moim umysłem, moimi emocjami, ale przede wszystkim intuicją. Szukam oryginalności, wyobrażeń, które mają na mnie pozytywny wpływ. W tym sensie pracuję ze „sobą” tak jak terapeuci. Wierzę, że obrazy, którymi się otaczamy, mają ogromny wpływ na nas na poziomie nieświadomym. Dlatego jestem ostrożna w tym co tworzę. Moja sztuka musi być piękna, ale i niedoskonała. Chcę, aby ludzie zaakceptowali wady, żeby dostrzegli, jak składają się na większy obraz. Nie wierzę, że piękno w naturze pochodzi z doskonałości. Chcę, aby moja sztuka była nieustraszona, ale mądra. A te dwa elementy rzadko idą w parze. W końcu, chcę, aby była fascynująca, niepokorna, intrygująca. Nie godzę się na mniej.